In de 1970s vestigde Supertramp op een stille manier zijn reputatie als een van de voornaamste progressive rockbands van die decennium. Toch was er geen stilte over de reactie op their 1979 release, Breakfast in America. The quadruple-Platinum album eindigde als fifth op de Billboard 200-chart aan het einde van het jaar en had drie singles in de Top 20 van de Billboard Hot 100.
Any mogelijke opvolger van Breakfast in America was ongetwijfeld een teleurstelling. In overeenstemming met their pre-1979 criteria,…Famous Last Words… werd gezien als een groot commercieel succes, met een nummer 5 op de Billboard 200 en een Gold certification. “It’s Raining Again” was Supertramp’s derde hoogste hitlijst, bereikte de nummer 11 op de Billboard Hot 100. Critics and de band zelf beschouwden their 1982 album als een significante terugkeer van eerdere albums.
Het is eenvoudig te veronderstellen dat het succes Supertramp negatief beïnvloedde, en dat het grote succes van Breakfast in America was de oorzaak van de band’s ondergang.Famous Last Words…. De oorsprong van Supertramp’s onvrede over het album ligt in de vroege jaren van de band, en de uitdagingen die de band ondervonden, kunnen hebben plaatsgevonden zelfs als Breakfast in America niet zo’n grote hit had gehad.
“Ik heb nooit echt gevoeld als een band.”
Er was altijd een conflict tussen Supertramp’s co-frontmen en songwriters Roger Hodgson en Rick Davies. Hodgson componeerde en zong de poppier nummers van de band, terwijl Davies’ composities doorgaans een stevigere sfeer hadden. Hoewel Davies de helft van de 10 nummers van Breakfast in America schreef, de lichte sfeer van het album sloot aan bij Hodgson’s sterke punten. Dit werd weerspiegeld in drie van de vier meest populaire nummers op het album (“The Logical Song,” “Take the Long Way Home,” and the titeltrack), die allemaal door Hodgson zijn geschreven.
In de nasleep van Breakfast of America, Supertramp bevond zich op een moeilijke plek. Should ze een nieuw album uitbrengen in de stijl van their grootste hit? Wil je terugkeren naar de progressieve sfeer van Crime of the Century of zelfs in de stilste momenten? Is het beter om in een andere richting te gaan? Het was niet verwonderlijk dat Hodgson de wens had om te blijven componeren van pophits, terwijl Davies en de andere bandleden liever langer en edgier nummers wilde spelen. Tijdens de zoektocht naar een compromis,…Famous Last Words… was niet zo algemeen als Breakfast in America of zo inventief als Supertramp’s eerdere werk. In de band was niemand tevreden met de uiteindelijke uitkomst.
Supertramp was niet alleen getroffen door creatieve verschillen tijdens de productie van…Famous Last Words…. Hodgson ontwikkelde steeds meer de wens om samen te werken met andere muzikanten, en aan het einde van de tour voor…Famous Last Words… besloot hij officieel Supertramp te verlaten. In a 1983 gesprek verklaarde Hodgson: “Ik heb nooit echt gevoelens gehad voor een band. “Ze waren altijd een band, maar ik had het gevoel dat ik een solo artiest in een band was.”
Falling Short of What Could Have Been
In een gesprek met The Arizona Republic 33 jaar later, Hodgson verklaarde dat de lagere kwaliteit van…Famous Last Words… te wijten was aan het feit dat Supertramp-leden niet met elkaar eens waren. “We hebben so far niet bereikt wat we zouden kunnen bereiken als we meer gezamenlijk hadden.” However, because Hodgson zich beschouwde als “a solo artist in a band,” was het waarschijnlijk dat Supertramp niet in staat was om die eenheid te realiseren.
In een interview met Straight in 2015, drummer Bob Siebenberg erkende dat de overeenkomst tussen Hodgson’s en Davies’ plannen voor…Famous Last Words… “niet echt onze wens was.” Supertramp had niet veel moeite met het achterlaten van nummers uit het album wanneer Hodgson vertrok voor zijn solo carrière. The band had voor het grootste deel songs uit…Famous Last Words… uit their concert setlists over de 29 jaar die volgden na Hodgson’s vertrek en de band’s laatste live optredens in 2012. Een aantal van die exclusions is het gevolg van de band die weigert om Hodgson’s composities te spelen tijdens bepaalde tours. Een uitzondering is Davies’ “Put On Your Old Brown Shoes,” dat volgens setlist.fm de 18e meest populaire song van Supertramp is in concerts.
“After…Famous Last Words…”
In een interview met Rolling Stone, Hodgson erkende dat “the best songs fell to the wayside” van de composities die hij en Davies hebben gepresenteerd tijdens the…Famous Last Words… sessions. Een van die nummers was Davies’ “Brother Where You Bound,” een 10-minute stuk met verschillende bewegingen dat niet overeenkwam met de songs die voor het album waren gekozen. Een nog uitgebreidere versie van het nummer kwam op het eerste Supertramp-album zonder Hodgson. That album, vernoemd Brother Where You Bound, bereikte de 21ste plaats op de Billboard 200 lijst. It was het laatste album van Supertramp dat in de top half van die chart eindigde.
Davies bevestigde zijn wens om langer en meer avontuurlijke nummers te componeren voor Brother Where You Bound en de daaropvolgende albums. Hoewel hij niet het soort album kreeg dat hij wilde…Famous Last Words…, luisteraars krijgen inzicht in de richting die Supertramp en hij hoopten te gaan met het album “Waiting So Long.” Supertramp was waarschijnlijk niet van plan om twee Top 10 dance hits in de late jaren ’80 te hebben. “Cannonball” bereikte de negende plaats op de Dance Club Songs-lijst van Billboard in 1985, terwijl “I’m Beggin’ You” de top plaats veroverde in 1988.
In 1984 bracht Hodgson zijn debuut soloalbum In the Eye of the Storm uit, dat twee Top 40 nummers bevatte: “Had a Dream (Sleeping with the Enemy)” (No. 11) and “In Jeopardy” (No. 30) op de Mainstream Rock chart van Billboard. He would later twee extra solo albums uitbrengen: Hai Hai (1987) and Open the Door (2000).
While Supertramp would probably just as soon forget they ever made …Famous Last Words…, at least a couple of tracks have had some legs. “It’s Raining Again” and “My Kind of Lady” are among the band’s 10 most-popular songs on Spotify. A few of the deeper cuts, including “Waiting So Long” and “C’est Le Bon,” are worth remembering, too. The classic lineup didn’t go out on the top of their game, but we can still be grateful they made this one last album, even if they’re not.
Leave a Reply